(nie) zwykly dzien

Spotkalysmy sie w sklepie, przypadkowo rzucone pytanie, przypadkowa odpowiedz. Po chwili obie zorientowalysmy sie, ze nasz angielski ma punkt wspolny- akcent. Zapytalam wiec skad jest- z pewna duma odparla, ze z Warszawy. Od razu przeszlysmy na polski, obie podekscytowane. W moim regionie nie mieszka zbyt wielu rodakow, ona byla pierwsza spotkana tutaj Polka. Drobna, szczupla i pochylona. Zakonnica bezhabitowa, ktora wyemigrowala do USA przeszlo 45 lat temu. Zaprosila mnie "do siebie" czyli do domu opieki, prowadzonym przez polskie Siostry Sluzki NMP Niepokalanej. Z zaproszenia skorzystalam tydzien pozniej. Wielki, trzypietrowy gmach z cegly i piekny ogrod wygladaly imponujaco. Siostra Danuta oprowadzila mnie po nieco ciemnym wnetrzu, pelnym korytarzy i schodow. Poznalam kilkanascie osob, glownie starszych profesorow, zakonnice i ksiezy, ktorzy resztke swojego zycia dozywali w instytucji. Kilku z nich bylo Polakami.  Wszyscy bardzo spragnieni kontaktu z drugim czlowiekiem. Malutkie pokoiki, z telewizorem, ksiazkami i lozkiem z trudem miescily wszelkie groznie wygladajace urzadzenia szpitalne podtrzymujace ludzkie zycie. Siostra z wielkim zaangazowaniem przedstawila mi swoich podopiecznych: ksiadz profesor X, napisal wiele ksiazek, obecnie sparalizowany, ksiadz Y pedant, cale dnie spedza na korytarzu strzepujac z siebie niewidzialne pylki, siostra A wiecznie slucha radia, profesor K uwieziony na wozku,ktory nie chcial wypuscic mej dloni ze swoich, uwielbia sie witac, powtarzajac w kolko "hi"...
Jeszcze nigdy w zyciu nie rozdalam tylu serdecznych usmiechow i usciskow reki..Miejsce jak to, wyzwala z czlowieka poklady nieznanych dotad emocji, mieszanke wspolczucia, smutku, empatii i bezsilnosci wobec przemijania.
Wychodzac na zewnatrz, ze sloncem na twarzy, torunskimi piernikami od siostry pod pacha i zapachem cynamonowej owsianki w tle uswiadomilam sobie jak nasze zycie jest krotkie, i jak bardzo powinnismy cieszyc z tego, ze mozemy np. pojsc na spacer...

Milej niedzieli Wam zycze !

 ♥